15. Το τέλος των φύλλων
Σε ευχαριστούμε Κύριε και Θεέ ημών
Που μας άφησες να βλέπουμε τα φύλλα
Των δέντρων και των φυτών ακόμα
Πριν το τέλος τους με την δύση του ήλιου.
Ήταν οι ημέρες πικρές σαν δηλητήριο
Που τα αγριογούρουνα εισέβαλαν
Στον αμπελώνα και τρύγησαν τα φύλλα
Της αμπέλου του Διονύσου του Λυσίου.
Ήταν οι ημέρες καυτές σαν καμίνι
Που οι άνθρωποι ξερίζωναν τα φύλλα
Να τα κάψουν στην πυρά της Ιεράς
Εξέτασης των λειτουργών του Υψίστου.
Τα πράσινα φύλλα χλόμιαζαν τα μεσημέρια
Σαν ψεύτικες χρυσαφιές θολές εικόνες
Και δεν είχαν την δύναμη να τα πάρει
Ο λίβας που έρχονταν σαν κίτρινη σκόνη.
Τα κίτρινα φύλλα ως νεκρά στους κλώνους
Ικέτευαν τους περαστικούς για λίγο νερό
Και εκείνοι τους έδιναν όξινο ύδωρ
Και καυτές σταγόνες υγρού ραντίσματος.
Τα φύλλα του φθινοπώρου έπεφταν
Στα πλακόστρωτα και στα πεζοδρόμια
Σωροί καφέ σκουπιδιών απροσδιόριστων
Στο τέλος μιας πράσινης θαλερής ζωής.
Και το τοπίο των πεσμένων πια φύλλων
Ήταν πολύ ρομαντικό, μα τόσο ρομαντικό !
