5 Φεβρουαρίου 2013 ο ποιητής Τάκης Σπηλιάκος έγραψε [μεταξύ άλλων] :
«Φίλε Πάνο, σε είχα χάσει για σαράντα χρόνια και με βρήκες εσύ! Ξανασυναντηθήκαμε στις 21 Μαρτίου 2012 ανήμερα της ημέρας της Παγκόσμιας Ποίησης και ακολουθώντας την «πορεία των ποιητών» ξαποστάσαμε σ” ένα καφέ …Έτσι, να με δεις και να σε δω … να περπατήσουμε στο παρελθόν και να χαθούμε στις μπουάτ της Πλάκας της δεκαετίας του ’70 … […] Α! ρε φίλε Ποιητή!! Με ταξίδεψες στο παρελθόν μας. Πίστεψε με «άριστε τιμονιέρη»!! Όπου με ταξίδεψες, με τα γραφτά σου και με τις κουβέντες σου, μ” έκανες να νοιώθω ένα τεράστιο «παρόν» σε μια πνευματική αγαλλίαση, που άρχισε πριν σαράντα τόσα χρόνια και που δεν σταμάτησε ποτέ … Με την Ελένη [Στριγγάρη], τον Δημήτρη [Ιατρόπουλο], τον Αλέκο [Φλωράκη], τον άλλο Δημήτριο [Ποταμίτη], τον Στέφανο [Μπεκατώρο], τον Κώστα, τον Κωστή [Τριανταφύλλου] και τόσους άλλους … […] Όμως, αλήθεια… Δεν ένοιωσα καμμιά έκπληξη. Ήξερα από πριν τα ανοίξω, ότι μέσα τους θα δω εκείνον τον ΚΑΠΩΝΗ των εφηβικών μας χρόνων!! Τον, από τότε, «ώριμο ποιητή» … Δεν βελτιώθηκες, δεν εξελίχτηκες, δεν μέστωσες… Γιατί από τότε, που ήμασταν ακόμα 20άρηδες και συνυπήρξαμε στις μπουάτ και στα «στέκια»μας, ήσουνα από τους πρωτοπόρους της γενιάς του ’70… Γεννήθηκες «Ποιητής». Γεννήθηκες «ώριμος Ποιητής». Γεννήθηκες «μεστός Ποιητής». Απλά, όπως το περίμενα, παρέμεινες «έφηβος», «μεστός», «ώριμος» … Είσαι ένας έφηβος Ποιητής, στα εξήντα τόσα μας χρόνια, που συνεχίζεις να πυροβολείς με «κοκτέιλ» (όχι μολότωφ, αλλά …Β), που σεριανίζεις στα «Ναρκωτικά Σύννεφα», αναζητάς τον Στέφανο κάπου στην Κηφισιά, στο κοκκινόχωμα, παίζοντας με τον «Κύβο» σου και τελικά τον βρίσκεις μαζί με άλλα «Πρόσωπα στην ομίχλη» να απαγγέλουν τα ποιήματα τους… Εκεί ο φίλος μας ο Ποταμίτης, εκεί και ο Ιατρόπουλος και όλοι εμείς, η Γενιά του ’70, να προσπαθεί οργισμένος ο Στέφανος [Μπεκατώρος] να μας εξηγήσει την «Ιδέα της Ποίησης» που μερικά μανιτάρια έρχονται καμμιά φορά να τη δηλητηριάσουν (από χειρόγραφό του του 1969…).
[…]
