[ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ] Του Πάνου Καπώνη
Η θάλασσα / μπροστά στα πόδια σου διάφανη / σαν την καρδιά των αγνών ψαράδων
που γλύτωσαν απ’ τις μέδουσες / του φετινού καλοκαιριού.
Οι μέδουσες / κρυφά ανάμεσα στα κύματα / βρήκαν την θάλασσα γυαλί σαν χρυσαλλίδα
και το κορμί σου ασπόνδυλο υπονοούμενο / που μεταμορφώθηκε ως θνητή γοργόνα
στα τραπέζια της παραλίας μ’ ένα κρασί / Στο χέρι σου
και διάφανες αργές νιφάδες σταγόνες / αερικά λόγια που χάθηκαν στον ορίζοντα
όταν την ομορφιά σου πρόδωσες στον Ναό / της Αθηνάς εξουσιάστρια εσύ ιέρεια της
μες τις λευκές αισθήτες του κορμιού σου.
Εάλω, όπως ο αρχαίος αόριστος του αλίσκομαι !
[Από την ανέκδοτη συλλογή “Πυρήνες Ομίχλης]