Σ’ αυτό το έγχρωμο σκοτάδι

ΧΑΡΤΗΣ 33 {ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2021} {Βιβλία} Κείμενα του Πάνου Καπώνη

Σ’ αυτό το έγχρωμο σκοτάδι
φωτ. Μαρία Κοσσυφίδου 

Νάγια Κυριαζοπούλου, «Αφόρετος Χειμώνας», Μελάνι 2019

Στις 20 Δε­κεμ­βρί­ου 2011, στην εφη­με­ρί­δα Το Βή­μα, εί­χε γρα­φτεί ότι «ο κορ­μός της ποί­η­σης που γρά­φε­ται σή­με­ρα στον τό­πο μας πα­ρα­μέ­νει η Γε­νιά του ’70, με όλα τα θε­τι­κά και τα αρ­νη­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που συ­νό­δευ­σαν την εμ­φά­νι­ση και την κα­θιέ­ρω­ση της…» (Π. Κα­πώ­νης: Πρό­σω­πα στην ομί­χλη, 2012 σ. 106). Εάν αυ­τός εί­ναι ο κα­νό­νας, τό­τε η εξαί­ρε­ση εί­ναι μια σει­ρά από νέ­ους ποι­η­τές που συ­μπε­ρι­λή­φθη­καν στην Αν­θο­λο­γία Ποι­η­τι­κών Δια­λό­γων που εξέ­δω­σε ο εκ­δο­τι­κός οί­κος Γκο­βό­στη. Με­τα­ξύ αυ­τών, πρω­τα­γω­νί­στρια κα­λή ποι­ή­τρια και η Νά­για Κυ­ρια­ζο­πού­λου. Μια ποι­η­τι­κή μορ­φή, πραγ­μα­τι­κά και με­τα­φο­ρι­κά, που ση­μα­το­δο­τεί αυ­τή την «εξαί­ρε­ση» που εί­πα­με πα­ρα­πά­νω. Έτσι σε μια δια­δρο­μή από την Ευ­τυ­χία Πα­να­γιώ­του και με­τά, σκό­ντα­ψα πά­νω στην Κυ­ρια­ζο­πού­λου, που χω­ρίς να γνω­ρί­ζω την πρώ­τη της συλ­λο­γή (Γυά­λι­νες ρα­φές) που εκ­δό­θη­κε το 2015 από τις εκδ. Με­λά­νι, η νέα ποι­ή­τρια εμ­φα­νί­στη­κε πέ­ρυ­σι στα γράμ­μα­τα με μια δεύ­τε­ρη ση­μα­ντι­κή συλ­λο­γή ποι­η­μά­των της, τον Αφό­ρε­το χει­μώ­να, γρά­φο­ντας στο δια­δί­κτυο (στις 15 Μαρ­τί­ου 2020): «Άντε να ανοί­ξουν οι και­ροί να πά­με και στη Δή­λο…». Και ναι μεν οι και­ροί δεν «άνοι­ξαν», αντί­θε­τα μας έκλει­σαν μέ­σα, αλ­λά ο Αφό­ρε­τος χει­μώ­νας, ανα­δει­κνύ­ει για μια ακό­μη φο­ρά αυ­τή την ιδιό­τυ­πη με­τα­φυ­σι­κή της Κυ­ρια­ζο­πού­λου, όπως έγρα­ψε γι­’αυ­τήν ο ποι­η­τής και κα­λός φί­λος, ο Κώ­στας Γ. Πα­πα­γε­ωρ­γί­ου (περ. Τα ποι­η­τι­κά, τχ. 35). Και ιδού :

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ
Το σπί­τι μου εί­ναι στ’ άστρα / Σ’ αυ­τό το έγ­χρω­μο σκο­τά­δι που Αρ­νεί­ται να μου συ­στη­θεί / Εκεί γεν­νή­θη­κα Μι­κρός ήλιος έμπλε­ος προ­θέ­σε­ων…

Συ­νή­θως γρά­φε­ται από με­ρί­δα της κρι­τι­κής ένας δια­χω­ρι­σμός γυ­ναι­κεί­ας και αν­δρι­κής ποι­η­τι­κής. Φρο­νώ ότι η αλη­θι­νή ποί­η­ση δεν επι­δέ­χε­ται τέ­τοιους δια­χω­ρι­σμούς σε γυ­ναι­κω­νί­τες και αν­δρω­νί­τες. Και η ποί­η­ση της Κυ­ρια­ζο­πού­λου, χω­ρίς να απε­μπο­λεί το θη­λυ­κό στοι­χείο «για­τί ήταν σώ­μα αν­θι­σμέ­νο με αί­μα….» («Γυ­ναί­κα» σ. 11) έχει ανοι­χτούς ορί­ζο­ντες και όχι μό­νον στην ποί­η­ση.
Η ποι­ή­τρια, «ἐντυγ­χά­νου­σα πλεί­ο­σιν, ν μὲν ταῖς ἄλλαις τέ­χναις καὶ πιστμαις» (Μέ­γας Βα­σί­λειος)στην, κα­τά τον Κ.Γ. Πα­πα­γε­ωρ­γί­ου «εξο­μο­λο­γη­τι­κής υφής» εξω­τε­ρί­κευ­ση αι­σθη­μά­τωντουΑφό­ρε­του χει­μώ­να, ίσως ήταν σώ­μα που ερω­τεύ­τη­κε —για να παί­ξω με τους στί­χους της— για λο­γα­ρια­σμό μας την ποί­η­ση, την ώρι­μη ποί­η­ση εν­νοώ, που την έχει ήδη κα­τα­κτή­σει με τις δύο συλ­λο­γές της, αφού δεν χρη­σι­μο­ποιεί «δια­φο­ρε­τι­κά πα­ρά­θυ­ρα στην γε­ω­με­τρία της ψυ­χής», αφού η ψυ­χή στην ποί­η­ση δεν εί­ναι γε­ω­με­τρία αλ­λά υπη­ρε­τεί τα τέ­λεια όνει­ρα.

ΑΓΓΙΓΜΑΤΑ ΣΕ ΕΛΛΕΙΨΗ
Δεν εί­σαι εδώ κι ο χρό­νος με εμπαί­ζει / Δεν έχω χθες να θυ­μη­θώ ού­τε αύ­ριο για να ξυ­πνή­σω / Μια ανά­σα επι­θυ­μί­ας η από­στα­ση / Από την άκρη των δα­χτύ­λων μου έως το σώ­μα σου / Η απου­σία συ­ντη­ρεί την πορ­σε­λά­νη του ονεί­ρου / Η φα­ντα­σία μού αφή­νει ίχνη στα δά­χτυ­λα / Προ­σε­κτι­κά θα σε τυ­λί­ξω σε μια σε­λί­δα / Να σε κρα­τή­σω ανε­ξί­τη­λα.

Ο έρω­τας, η ευαι­σθη­σία, η ομορ­φιά, τα συ­ναι­σθή­μα­τα αλ­λά και η κα­θα­ρή απο­τύ­πω­ση της ερη­μιάς των αι­σθη­μά­των και ενός χει­μώ­να αφό­ρε­του, ανα­δύ­ο­νται μέ­σα από τα τριά­ντα οκτώ μι­κρά κα­τά κα­νό­να ποι­ή­μα­τα της συλ­λο­γής αυ­τής, μα­ζί με το άρω­μα της ποι­ή­τριας, της γυ­ναί­κας και των ιδιαί­τε­ρων χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών που η ελ­λει­πτι­κό­τη­τα των ποι­η­μά­των της και το δι­φο­ρού­με­νο των λέ­ξε­ων που χρη­σι­μο­ποιεί, πι­στο­ποιεί μια προ­σω­πι­κή ξε­χω­ρι­στή κα­τά­θε­ση, που όπως και η Έμι­λι Ντί­κιν­σον κα­τα­δει­κνύ­ουν ότι η Κυ­ρια­ζο­πού­λου «απε­χθά­νε­ται το κοι­νό­το­πο». Ακό­μη κι εκεί που ζει, σε μια μι­κρή πό­λη, τον Διό­νυ­σο, πλάι σε δά­ση, τρέ­φε­ται η ποι­η­τι­κή της από το ένα διο­νυ­σια­κό πε­ρι­βάλ­λον, αλ­λά εν­δό­μυ­χα και από την αρ­κα­δι­κή της κα­τα­γω­γή. Εί­ναι πι­στεύω μια Αρ­τέ­μι­δα της νε­ό­τε­ρης ποί­η­σης μας, αλ­λά και μια επι­βε­βαί­ω­ση του «προ­φη­τι­κού» χα­ρα­κτή­ρα των ποι­η­τών και γι’ αυ­τό γνή­σια ποι­ή­τρια, με την ανα­γρα­φή των κα­τα­πλη­κτι­κών στί­χων, αφού

Έγκλει­στη σε μια πα­ρα­τε­τα­μέ­νη ομορ­φιά / ψη­λα­φώ τα χα­ρα­κώ­μα­τα εσω­τε­ρι­κών εμ­φυ­λί­ων

Και εύ­χο­μαι μα­ζί με την Νά­για  Κυ­ρια­ζο­πού­λου: «Άντε να ανοί­ξουν οι και­ροί να πά­με και στη Δή­λο…».


About Panos

O Πάνος Καπώνης γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 25 Μαρτίου 1947. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα 1968 με δημοσιεύσεις σε διάφορα περιοδικά. * Βιοπορίζεται σήμερα ως έμμισθος Δικηγόρος. Δίδαξε στο Φαρμακευτικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών Φαρμακευτικό Δίκαιο. * Μελέτες και άρθρα του, νομικού περιεχομένου έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε έγκριτα νομικά και κλαδικά περιοδικά και λογοτεχνικά του έργα σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Bιβλία του έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. * Ήταν από τους ιδρυτές και Γεν. Γραμματέας του Λογοτεχνικού Σωματείου «Κοινωνία των (δε)κάτων» και παλαιότερα της Ενώσεως Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών «ΕΑΛ». * Συγγραφικό Έργο : Επτά (7) βιβλία ποίησης, δύο με πεζά & έξη επιστημονικά βιβλία από τα οποία τα 5 είναι πανεπιστημιακά συγγράμματα. Το 2017 εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Βασίλη Χατζηιακώβου το πρώτο του μυθιστόρημα "Η ΥΒΡΙΣ".
This entry was posted in Uncategorized. Bookmark the permalink.