Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ποιητική συλλογή που επιλέγει τον ανακλαστικό τόνο, για εκείνο το εσωτερικό ταξίδι που οδηγεί την αντίληψη στον εμπιστευτικό λαβύρινθο του θέματος για να συλλάβει την ουσία του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο περίπλοκο από την ανακάλυψη μεταξύ του ενδεχόμενου της βλαστικής ζώνης, του πυρήνα που καθορίζει τη διέλευση του χρόνου πέρα από τις εμπειρίες που έχει το λειαντικό αποτέλεσμα των ημερών. Υπάρχει μια έντονη φανταστική αντίθεση μεταξύ της εμφάνισης και της οντολογικής αναζήτησης του αντιληπτού. Η μοναξιά είναι βαθιά ρίζα που αναζητά τη ζωή. Ποιήματα που κάνουν τον ορίζοντα να ξεχωρίζει πλήρως και έντονα, ένα περιβάλλον φτιαγμένο για περισυλλογή που επιδιώκει να συλλάβει τη στιγμή. Ο δημιουργός κ. Πάνος Καπώνης αρθρώνει μια συγκλονιστική αφήγηση αισθήσεων που αναζητά σε κάθε σειρά μια καθαρή έννοια. αυτή την πληρότητα των τυφλών σημείων που δείχνει την ήρεμη φωνή της ομορφιάς. Φωτίζει μια ταυτότητα στο χρόνο. Το παρόν κρύβει την εύθραυστη αλήθεια της ύπαρξης, την άθικτη προειδοποίηση της διέλευσης. Ο εαυτός είναι ένας φευγάτος επιβάτης του περάσματος και αυτό επιβεβαιώνεται, από λογοτεχνικούς όρους, από τις διαδοχικές δόσεις των αφορισμού. Μέρα με τη μέρα, ο χρόνος επεκτείνει εικόνες και κοντινά σύμβολα, σκιαγραφεί τις αντιθέσεις, παρουσιάζει την πραγματικότητα ως αφηγηματική μυθοπλασία που χτίζει αντικαταφυγές στον ορίζοντα και εντοπίζει στη σκέψη το ανοιχτό παράθυρο της αβεβαιότητας. Η γλώσσα της ύπαρξης έχει το ρυθμό ενός πολυφωνικού τραγουδιού. Αναδεικνύεται ένας ακούραστος διάλογος με τη φύση και η παλλόμενη κραυγή του δικού του ζωτικού ταξιδιού ως μονοπάτι μάθησης και βαθιάς φλέβας αινίγματος και διαύγειας. Ο εαυτός δεν έχει περισσότερες στρατηγικές από την αντανάκλαση και την εσωτερίκευση μιας υπερβατικής πραγματικότητας, η οποία είναι αουραλική και αισθητική, έτοιμη για τη συνεχή κατασκευή ενός μεταβλητού σύμπαντος. Αλλά το δημιουργικό βλέμμα αφήνει χώρο για τον αφορισμό, μια εκφραστική στρατηγική ικανή να διεισδύει στο επιθήλιο της ύπαρξης και να δείχνει την πιο ανθρώπινη υφή της. Στον σαπιεντιανό λακωνισμό, εκτίθεται ο εσωτερικός πυρήνας που συγκεντρώνει αβεβαιότητες και ανησυχίες, ιδανικά και στάχτες, αναμνήσεις και την όμορφη γύμνια της ελπίδας. Ο αφορισμός γίνεται σαφήνεια και περιμένει, αναζητά το κατώφλι της κατανόησης: «Το γράψιμο είναι σε επιφυλακή για το πιθανό», «Το πάθος για το γράψιμο πηγαίνει με τη ζωή.
Με εμφανή ελαφρότητα, τα στοιχεία δείχνουν υπομονετικά τον σχεσιακό ιστό του με το λεκτικό υποκείμενο. Είναι καιρός να ανακαλύψουμε από την αντίληψη ότι το φυσικό περιβάλλον που διαδίδει θύλακες για τη φαντασία και για την αναζήτηση του νοήματος μιας απτής πραγματικότητας. Όσοι κοιτάζουν καθημερινά, προσπαθούν να διατηρήσουν το μυστήριο. Στην ερευνητική τους κλίση τα ποιήματα διακρίνουν τον πλούτο των εσωτερικών και εξωτερικών αποχρώσεων που αντιλαμβάνεται η υπαρξιακή πορεία σε καθημερινή βάση. Στη ροή της συνείδησης υπάρχει μια αίσθηση ωριμότητας και κορύφωσης του πεπρωμένου, η γαλήνη του να έχουμε φτάσει, πάντα με αβεβαιότητες. Οι στίχοι του κ. Πάνου Καπώνη διευρύνουν την πολιτική πορεία, επιβεβαιώνουν την πληρότητα και τη γνώση, τη ζωντανή λέξη που ανυψώνει το πνεύμα και ευχαριστεί «το χάδι της ύπαρξης». https://athon.gr/
