Κριτική του Παντελή Απέργη στο βιβλίο : «Πάνος Καπώνης : ΚΥΒΟΣ» (*)
Εκδόσεις Κοινωνία των (δε)κάτων, Αθήνα 2011, σελ. 80.
(*) Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό POETIX # 5, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2011.
«Είναι γνωστή η εξαιρετική δραστικότητα της ποίησης στη συγκόμιση του μηνύματος μέσα σε λίγες γραμμές και σε λίγες λέξεις, ενώ τα εγχειρίδια, τα εργαλεία της φιλολογίας, της αισθητικής και της ποιητικής δεν καταφέρνουν με ανάλογη ένταση να μεταδώσουν το ρίγος, την φρίκη, το θάμβος, τον σπαραγμό ή τον πόνο που εκπέμπει το ίδιο το ποίημα – είτε είναι νεότροπο, παραδοσιακό, υπερρεαλιστικό ή ρομαντικό, όπως π. χ. του Λμαρτίνου, του Σέλεϋ ή του Βύρωνα. Το ποίημα, το δημιούργημα, η πρωτογενής παραγωγή, υπερέχει απέναντι σε κάθε θεωρητική διαπραγμάτευση.
Έτσι, εκτός από την επιλογή της τεχνοτροπίας ή της αφήγησης που θα υπηρετήσει ο δημιουτγός, καθώς και την προσπάθεια του κάθε ποιητή να ξαναγράψει την ιστορία των λέξεων καθ’ ολοκληρίαν και όχι μόνο ω’αλλάξει τους σημειολογικούς της ορίζοντες σήμερα, σε μια εποχή άκραίας διακινδύνευσης, οικονομικής, πολιτικής και υπαρξιακής, λόγω του ορατού αδιεξόδου, ένας τόνος αναστοχαστικός που διαπερνάται ολόκληρος κυρίως από ανατριχίλα ανιχνεύεται στα λογοτεχνικά κείμενα της εποχής, σε ποιητές παλαιότερων λογοτεχνικών γενεών. Αλλά μαζί με την ανατριχίλα, υπάρχει και ο ίλιγγος.
Ο Πάνος Καπώνης εκφράζει αυτό το διάπυρο κλίμα … Η συνέχεια στις σελίδες «Δημοσιεύσεις/βιβλιοκριτκές…»
