Κριτική στο “Διάστιχο” 31-10-2022

Γιάννης Πανούσης: «Οροθέσιον ή Υπερόριον;» (diastixo.gr)

Posted in Uncategorized | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Κριτική στο “Διάστιχο” 31-10-2022

Your highlights   Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου (ΟΣΔΕΛ – OSDEL) 478 followers Ξέρεις να διαβάζεις; Ξέρεις και τον τρόπο να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη. Μάθετε περισσότερα: Τρίτη 8… see more Read more Ξέρεις να διαβάζεις; Μάθετε περισσότερα: Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2022, 19:00, Ωδείον Αθηνών Read more See more on LinkedIn     This email was intended for Panos Caponis Πάνος Καπώνης.
Posted in Uncategorized | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο

Τρια ποιήματα του Πανου Καπώνη

 Δημοσιεύτηκαν 09 Οκτωβρίου 2022 Τρία ποιήματα του Πάνου Καπώνη (diastixo.gr)

Το σιντριβάνι

Το ωραίο σιντριβάνι εκεί στην πλατεία
Των παιδιών χαρά όταν έπαιζαν έξω
Στις πρασιές της ζωής μέρα μεσημέρι
Με το γαλάζιο τ’ ουρανού να πιτσιλίζεται.

Οι ωραίοι άνθρωποι που κάθονταν
Ένα γύρω στην πλατεία δανείστηκαν
Στιγμές από τα πουλιά και την ποίηση
Και γύριζαν σκηνές ανάλαφρες ερωτικές.

Και το τέλος ήρθε με τις γερμανικές
Μοτοσικλέτες να περνούν βλοσυρά
Σηκώνοντας σκόνη και συλλαμβάνοντας
Τους 120 της Αγίας Τριάδος ανήμερα
Της Μεγάλης Παρασκευής τον επιτάφιο
Με την εικόνα των κρεμασμένων αθώων
Στην πλατεία με το σιντριβάνι και έβρεχε
Χωρίς παιδιά η σκηνή του θανάτου μας.

Κίτρινη σκόνη

Παντού κίτρινη σκόνη
Παντού κόκκινοι φόνοι
Παντού ερείπια φλεγόμενα
Παντού τόσες προπαγάνδες

Ο μεγάλος δρόμος της εκσκαφής
Εξαντλήθηκε πριν την μεγάλη
Εαρινή επίθεση ενός φαντάσματος
Του τελευταίου παγκοσμίου πολέμου

Και εμείς χύσαμε δάκρυα καυτά
Εντός του μέλλοντός μας πάντα
Με την μετεωρολογική υπηρεσία
Να εξαντλείται στην κίτρινη σκόνη.

Ένα άνθος

Ένας κήπος ένα άνθος και
Ανθίζουν τα εαρινά όριά μας
Και ένα αεροπλάνο βουίζει
Σαν μέλισσα γύρω στο άνθος.

Αντιιμπεριαλιστές κατέλαβαν
Την πλατεία με τα κλειστά πανό
Πρώτη του Μαΐου σήμερα 2022
Και πάνε εκδρομή στις εξοχές.

Άνευ ορίων η έξοδος μυριάδων.

Posted in Uncategorized | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Τρια ποιήματα του Πανου Καπώνη

το τέλος των φύλλων

Σε ευχαριστούμε Κύριε και Θεέ ημών

Που μας άφησες να βλέπουμε τα φύλλα

Των δέντρων και των φυτών ακόμα

Πριν το τέλος τους με την δύση του ήλιου.

Ήταν οι ημέρες πικρές σαν δηλητήριο

Που τα αγριογούρουνα εισέβαλαν

Στον αμπελώνα και τρύγησαν τα φύλλα

Της αμπέλου του Διονύσου του Λυσίου.

Ήταν οι ημέρες καυτές σαν καμίνι

Που οι άνθρωποι ξερίζωναν τα φύλλα

Να τα κάψουν στην πυρά της Ιεράς

Εξέτασης των λειτουργών του Υψίστου.

Τα πράσινα φύλλα χλόμιαζαν τα μεσημέρια

Σαν ψεύτικες χρυσαφιές θολές εικόνες

Και δεν είχαν την δύναμη να τα πάρει

Ο λίβας που έρχονταν σαν κίτρινη σκόνη.

Τα κίτρινα φύλλα ως νεκρά στους κλώνους

Ικέτευαν τους περαστικούς για λίγο νερό

Και εκείνοι τους έδιναν όξινο ύδωρ

Και καυτές σταγόνες υγρού ραντίσματος.

Τα φύλλα του φθινοπώρου έπεφταν

Στα πλακόστρωτα και στα πεζοδρόμια

Σωροί καφέ σκουπιδιών απροσδιόριστων

Στο τέλος μιας πράσινης θαλερής ζωής.

Και το τοπίο των πεσμένων πια φύλλων

Ήταν πολύ ρομαντικό, μα τόσο ρομαντικό !   


Posted in Uncategorized | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο το τέλος των φύλλων

το τέλος των φύλλων

15. Το τέλος των φύλλων 

Σε ευχαριστούμε Κύριε και Θεέ ημών

Που μας άφησες να βλέπουμε τα φύλλα

Των δέντρων και των φυτών ακόμα

Πριν το τέλος τους με την δύση του ήλιου.

Ήταν οι ημέρες πικρές σαν δηλητήριο

Που τα αγριογούρουνα εισέβαλαν

Στον αμπελώνα και τρύγησαν τα φύλλα

Της αμπέλου του Διονύσου του Λυσίου.

Ήταν οι ημέρες καυτές σαν καμίνι

Που οι άνθρωποι ξερίζωναν τα φύλλα

Να τα κάψουν στην πυρά της Ιεράς

Εξέτασης των λειτουργών του Υψίστου.

Τα πράσινα φύλλα χλόμιαζαν τα μεσημέρια

Σαν ψεύτικες χρυσαφιές θολές εικόνες

Και δεν είχαν την δύναμη να τα πάρει

Ο λίβας που έρχονταν σαν κίτρινη σκόνη.

Τα κίτρινα φύλλα ως νεκρά στους κλώνους

Ικέτευαν τους περαστικούς για λίγο νερό

Και εκείνοι τους έδιναν όξινο ύδωρ

Και καυτές σταγόνες υγρού ραντίσματος.

Τα φύλλα του φθινοπώρου έπεφταν

Στα πλακόστρωτα και στα πεζοδρόμια

Σωροί καφέ σκουπιδιών απροσδιόριστων

Στο τέλος μιας πράσινης θαλερής ζωής.

Και το τοπίο των πεσμένων πια φύλλων

Ήταν πολύ ρομαντικό, μα τόσο ρομαντικό !   


Posted in Uncategorized | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο το τέλος των φύλλων

Jean-Luc Godard,

https://iporta.gr/jean-luc-godard-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce…/ [Ο κινηματογράφος είναι η ομορφότερη απάτη του κόσμου-Ζαν Λυκ Γκοντάρ]

Ο Τρελός Πιερώ (Pierrot le Fou, 1965) του μεγάλου τρελού Γάλλου σκηνοθέτη για μας τους νεαρούς της δεκαετίας του 1960, που λατρεύαμε την nouvelle vague και ξημεροβραδιάζαμε στην «Αλκυονίδα» (cine Αλκυονίς), που είχαμε τάσεις σπουδών για τον κινηματογράφο στην Σχολή Σταυράκου και συχνάζαμε από το 1963 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος της οδού Κανάρη στο Κολωνάκι της Αγλαΐας Μητροπούλου, που αποτέλεσε την εξέλιξη της δραστηριότητας της Κινηματογραφικής Λέσχης Αθηνών που ιδρύθηκε το 1950 από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών, με την κάπως αποστασιοποιημένη μας ειρωνεία για τα δρώμενα έξω από μας της εποχής, με τους αγώνες του 114 και τους φτωχούς (τότε) σκηνοθέτες Θόδωρο Αγγελόπουλο, Παντελή Βούλγαρη και τον αριστερό θεωρητικό του κινηματογράφου Βασίλη Ραφαηλίδη, με όνειρα και φιλοδοξίες (δεν θα βάλω τελεία σ’ αυτό το άρθρο) με ρομαντισμό και τα κορίτσια καβάλα στις μοτοσυκλέτες με πάρτυ και βερμούτ με την αγάπη μας για πνευματικές επαναστάσεις και ατέλειωτες συζητήσεις για το σινεμά τα βιβλία την ποίηση τις πολιτικές και «Με Κομμένη την Ανάσα» να ερωτευόμαστε να σπουδάζουμε να μεθάμε στην Πλάκα να γράφουμε ποιήματα και να τα απαγγέλουμε στις μπουάτ με τον Ιατρόπουλο, τον Σπηλιάκο, τον Φλωράκη, τον Μαυρουδή, τον Κοντό, την Ολυμπία Καράγιωργα και την Σόνια Ζαχαράτου και άλλους ποιητές της Γενιάς του ‘70, που δεν θυμάμαι, τις αναμνήσεις του μέλλοντος μας και ένα «Γουίκ εντ» το 1968, με την πρόταση τηςEcole supérieure du cinéma να πάω στο Παρίσι για σκηνοθεσία κινηματογράφου αλλά εγώ ήμουν ερωτευμένος με την μετέπειτα γυναίκα μου με τον Βούλγαρη να με συμβουλεύει να μείνω στην νομική να βγάλω λεφτά για να ζήσω και τον Γκοντάρ [Jean-Luc Godard], που σπούδασε εθνολογία αλλά έμπλεξε στο Παρίσι με τους Κλωντ Σαμπρόλ, Φρανσουά Τρυφώ, Ερίκ Ρομέρ και Ζακ Ριβέτ, με τους οποίους στελεχώθηκε το κίνημα της nouvelle vague, να σκηνοθετεί τα αριστουργήματά του με την σύζυγό του ηθοποιό-μούσα του Άννα Καρίνα, να έχει βγει από τους ρόλους για να πεθάνει, όπως και ο ίδιος στις 13 Σεπτεμβρίου 2022 και έτσι να σβήσουν τα φώτα στις οθόνες του κόσμου για τον σκηνοθέτη, τον σεναριογράφο, τον κριτικό κινηματογράφου, τον πιο βαθύτατα επιδραστικό κινηματογραφικό σκηνοθέτη σε μια συνάντηση με την αιωνιότητα.

Posted in Uncategorized | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Jean-Luc Godard,

Τηλέμαχος Χυτήρης

Πρόσωπα – iporta.gr

https://iporta.gr/%cf%84%ce%b7%ce%bb%ce%ad%ce%bc%ce%b1…/ [“πολιτικός ή ποιητής” – συνέντευξη στον Πάνο Καπώνη (07-09-2022)]

Posted in Uncategorized | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Τηλέμαχος Χυτήρης

Posted in Uncategorized | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο

https://www.facebook.com/events/428206769273096/?post_id=428829552544151
Posted in Uncategorized | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο

Πάνος Κυπαρίσσης: «Πέφτοντας σκόνη»

 Πάνος Καπώνης  Δημοσιεύτηκε 10 Αυγούστου 2022 https://diastixo.gr/kritikes/poihsh/18785-peftontas-skoni

«τι κρίση είναι αυτή… δεν ξέρω καν για τι πράγμα πασχίζω» 
[από το διαδίκτυο]

[…] «ημίφωτες γλιστρούν στα δόντια μου (του) οι λέξεις»[1], οι στίχοι, οι ποιητικές εκφάνσεις, οι χρησμοί και εν τέλει η ποίηση του Πάνου Κυπαρίσση, ομόλογου καλού μας ποιητή της Γενιάς του ’70, όπως μας παρουσιάστηκε στην πρόσφατη συλλογή του Πέφτοντας σκόνη, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2022, με ένα λιτό, πολύ λιτό εξώφυλλο, από τις Εκδόσεις Ενύπνιο. Μέσα από τη μετοχή ενεργητικού ενεστώτα του ρήματος «πέφτω», ο Κυπαρίσσης μεταφέρει στο ποιητικό πλατώ χάρτες κοινωνικής σκόνης, πτώσεις μαύρων κάδρων εν είδει κεραυνών, υπαίθριες φυλακές, διαφημιστές που διακοσμούν το ψέμα,[2] και μας αναγκάζει να κρεμιόμαστε από τις λέξεις της ποίησής του. Η νέα του συλλογή αποτελείται από τρεις ενότητες, πες ξεχωριστές ομοιογενείς συλλογές, τις: «Παρουσία», με 34 ποιήματα, «Περιπλάνηση», με 37 ποιήματα, και «Πτώση», με 30 ποιήματα. Οι ενότητες ακολουθούν το γράμμα Π, που, εκτός από το μικρό όνομα του ποιητή, σηματοδοτεί την «πτώση» και το βάδισμά μας στου καιρού τις ομίχλες, μέσα στη γήινη «ουτοπία» μας :

ΟΥΤΟΠΙΑ Σού ’μαθε τόσα σβηστός αυτός / Και το τολμάς / κοιτώντας ένα αστέρι  / του βρίσκεις δικό του ουρανό /   
του δωρίζεις με μιας στιγμής   / ασήμαντη ματιά σου  / τον τόπο που δεν ξέρει σκοτάδι.

Αυτή η αντίφαση-θέση μεταξύ της χώρας του φωτός, του ελληνικού φωτός και του τόπου «που δεν ξέρει σκοτάδι», αλλά και ούτε φως, μας βασανίζει αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της ηθικής και πνευματικής κατρακύλας και περιπλάνησης, που παρ’ όλες τις πινελιές φωτός δύσκολα διακρίνεις χρώμα.[3] Εδώ θα ήθελα να τονίσω την ήρεμη εκφραστικότητα, αλλά κυρίως την εσωτερικότητα του δημιουργού, αυτού του πολυτάλαντου ανθρώπου, που η ψυχή του βγαίνει με όλες τις λεπτομέρειές της στα αφανέρωτα και ανεκπλήρωτα και τα δομεί στο χαρτί, τα μαστορεύει ώστε να γίνει λόγος. O Πάνος Κυπαρίσσης, που αποτελεί έναν από τους πιο εκφραστικούς ποιητές της Γενιάς του ’70, λένε ότι διακρίνεται για την ποιητική του σεμνότητα και μία γραφή χαμηλών τόνων, αλλά στην παρούσα συλλογή αντιστέκεται με το άναμμα της μνήμης και την κάποια αισιοδοξία, που μετατρέπει τη σκόνη μέσα από τους στίχους του σε σκόνη μεταξωτή και περιμένοντας να χαράξει –έστω και αργά– καινούργια μέρα στις φυλλωσιές «ξυπνώντας τα πουλιά να διώξουν το σκοτάδι».[4] Η θητεία του τόσο στην ποίηση, όσο και σε άλλες μορφές τέχνης (σκηνοθεσία, θέατρο κ.ά.) είναι γνωστή και, όπως είπε ο ίδιος σε μια συνέντευξή του, «οι ποιητές είναι το άλας της γης»,μια φράση αιχμή στη μέση ενός αιώνα μεταβατικού, με άγνωστες πτυχές ακόμα για την ανθρωπότητα, που τείνει πλέον να λάβει ένα εξαιρετικό βάρος στη λογοτεχνία, και ίσως κάποτε περάσει και στην ιστορία σαν μια κρίσιμη λογοτεχνική στιγμή. Έτσι λοιπόν φτάσαμε :

Μετά τους μύθους οι ιδέες  / Ύστερα πάλι το αίμα / λάφυρο των νικητών πάντα χυμένο[5]

Και ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ[6] Χορικά των δέντρων  / που τα ραπίζει η βροχή   / Χορικά των άστρων / που τα ραπίζει η σιωπή / Χορικά ονείρων  / που τα ραπίζει η ζωή.

Οι παραπάνω στίχοι, που σηματοδοτούν πέρα από τις σπουδές του Πάνου Κυπαρίσση στα Μαθηματικά και τη Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά και στο Θέατρο στη  Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης (Κάρολος Κουν), έναν ακούραστο θεράποντα της τέχνης, υπογραμμίζοντας πολλαπλασιαστικά την αξία του ως ποιητή, τονίζοντας παράλληλα και το αξίωμα που υποστηρίζει, ότι «οι τέχνες είναι μία». Αλλά συμπληρωματικά και η διαπίστωση τώρα ενός διαφορετικού ρυθμού από προηγούμενες ποιητικές ανελίξεις, μιας χορογραφίας τού τώρα, με έμμεσες νύξεις στην αλήθεια των καιρών μας, επιβεβαιώνουν το παραπάνω λεχθέν του ποιητή. Εδώ θα ήθελα να τονίσω την ήρεμη εκφραστικότητα, αλλά κυρίως την εσωτερικότητα του δημιουργού, αυτού του πολυτάλαντου ανθρώπου, που η ψυχή του βγαίνει με όλες τις λεπτομέρειές της στα αφανέρωτα και ανεκπλήρωτα και τα δομεί στο χαρτί, τα μαστορεύει ώστε να γίνει λόγος. Και ο λόγος του Πάνου Κυπαρίσση είναι περιεκτικός, πυκνός και συνεκτικός σε νοήματα και ηχοχρώματα, αλλά ακόμα και ήρεμα καταγγελτικός χωρίς εξάρσεις, με οιωνούς που εκπυρσοκροτούν ποιητικές αστραπές στα αφώτιστα του νου. Το μότο στην αρχή του βιβλίου, «σκάβεις το γνωστό και άγνωστο επιστρέφει»,μας παραπέμπει στη σύγχυση μιας νεωτερικής κοινωνίας, μέσα στην οποία ζούμε, στην «πίεση» των καιρών και όχι στην «ποίηση», στην αβεβαιότητά μας «δίχως φωνή/ να χάνεις έδαφος»[7] και παρ’ όλα αυτά, η ελπίδα, σε τούτον τον τόπο όπου γεννήθηκε από φως, δίνει τη δική της διάσταση :

Τούτον το βράχο της ακτής  / όλες του κόσμου οι θάλασσες / δεν κατορθώνουν ν’ αφοπλίσουν  / Στο πλάι της σχισμής 
δυο πασχαλιές φιλιούνται.[8]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Ποίημα «τραυλίζοντας», σελ. 13.
[2] Ποίημα «διαφημιστές», σελ. 96.
[3] Ποίημα «επιμένοντας η λάμψη», σελ. 103.
[4] Τελευταίο ποίημα «όρθρος», σελ. 118.
[5] Από το ποίημα «Άνισος Θεραπευτής», σελ. 23 της συλλογής Κλέβοντας σκοτάδι.
[6] Από την ενότητα «Περιπλάνηση», σελ. 51.
[7] Ποίημα «επιμένοντας», σελ. 17.
[8] Ποίημα «ακρόχρονο», σελ. 21.

Posted in Uncategorized | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Πάνος Κυπαρίσσης: «Πέφτοντας σκόνη»