Ένα Χριστουγεννιάτικο διήγημα, του Δρ Πάνου Καπώνη – iporta.gr

Γιάννης Πανούσης: «Οροθέσιον ή Υπερόριον;» (diastixo.gr)

 Δημοσιεύτηκαν 09 Οκτωβρίου 2022 Τρία ποιήματα του Πάνου Καπώνη (diastixo.gr)

Το σιντριβάνι

Το ωραίο σιντριβάνι εκεί στην πλατεία
Των παιδιών χαρά όταν έπαιζαν έξω
Στις πρασιές της ζωής μέρα μεσημέρι
Με το γαλάζιο τ’ ουρανού να πιτσιλίζεται.

Οι ωραίοι άνθρωποι που κάθονταν
Ένα γύρω στην πλατεία δανείστηκαν
Στιγμές από τα πουλιά και την ποίηση
Και γύριζαν σκηνές ανάλαφρες ερωτικές.

Και το τέλος ήρθε με τις γερμανικές
Μοτοσικλέτες να περνούν βλοσυρά
Σηκώνοντας σκόνη και συλλαμβάνοντας
Τους 120 της Αγίας Τριάδος ανήμερα
Της Μεγάλης Παρασκευής τον επιτάφιο
Με την εικόνα των κρεμασμένων αθώων
Στην πλατεία με το σιντριβάνι και έβρεχε
Χωρίς παιδιά η σκηνή του θανάτου μας.

Κίτρινη σκόνη

Παντού κίτρινη σκόνη
Παντού κόκκινοι φόνοι
Παντού ερείπια φλεγόμενα
Παντού τόσες προπαγάνδες

Ο μεγάλος δρόμος της εκσκαφής
Εξαντλήθηκε πριν την μεγάλη
Εαρινή επίθεση ενός φαντάσματος
Του τελευταίου παγκοσμίου πολέμου

Και εμείς χύσαμε δάκρυα καυτά
Εντός του μέλλοντός μας πάντα
Με την μετεωρολογική υπηρεσία
Να εξαντλείται στην κίτρινη σκόνη.

Ένα άνθος

Ένας κήπος ένα άνθος και
Ανθίζουν τα εαρινά όριά μας
Και ένα αεροπλάνο βουίζει
Σαν μέλισσα γύρω στο άνθος.

Αντιιμπεριαλιστές κατέλαβαν
Την πλατεία με τα κλειστά πανό
Πρώτη του Μαΐου σήμερα 2022
Και πάνε εκδρομή στις εξοχές.

Άνευ ορίων η έξοδος μυριάδων.

Σε ευχαριστούμε Κύριε και Θεέ ημών

Που μας άφησες να βλέπουμε τα φύλλα

Των δέντρων και των φυτών ακόμα

Πριν το τέλος τους με την δύση του ήλιου.

Ήταν οι ημέρες πικρές σαν δηλητήριο

Που τα αγριογούρουνα εισέβαλαν

Στον αμπελώνα και τρύγησαν τα φύλλα

Της αμπέλου του Διονύσου του Λυσίου.

Ήταν οι ημέρες καυτές σαν καμίνι

Που οι άνθρωποι ξερίζωναν τα φύλλα

Να τα κάψουν στην πυρά της Ιεράς

Εξέτασης των λειτουργών του Υψίστου.

Τα πράσινα φύλλα χλόμιαζαν τα μεσημέρια

Σαν ψεύτικες χρυσαφιές θολές εικόνες

Και δεν είχαν την δύναμη να τα πάρει

Ο λίβας που έρχονταν σαν κίτρινη σκόνη.

Τα κίτρινα φύλλα ως νεκρά στους κλώνους

Ικέτευαν τους περαστικούς για λίγο νερό

Και εκείνοι τους έδιναν όξινο ύδωρ

Και καυτές σταγόνες υγρού ραντίσματος.

Τα φύλλα του φθινοπώρου έπεφταν

Στα πλακόστρωτα και στα πεζοδρόμια

Σωροί καφέ σκουπιδιών απροσδιόριστων

Στο τέλος μιας πράσινης θαλερής ζωής.

Και το τοπίο των πεσμένων πια φύλλων

Ήταν πολύ ρομαντικό, μα τόσο ρομαντικό !   

15. Το τέλος των φύλλων 

Σε ευχαριστούμε Κύριε και Θεέ ημών

Που μας άφησες να βλέπουμε τα φύλλα

Των δέντρων και των φυτών ακόμα

Πριν το τέλος τους με την δύση του ήλιου.

Ήταν οι ημέρες πικρές σαν δηλητήριο

Που τα αγριογούρουνα εισέβαλαν

Στον αμπελώνα και τρύγησαν τα φύλλα

Της αμπέλου του Διονύσου του Λυσίου.

Ήταν οι ημέρες καυτές σαν καμίνι

Που οι άνθρωποι ξερίζωναν τα φύλλα

Να τα κάψουν στην πυρά της Ιεράς

Εξέτασης των λειτουργών του Υψίστου.

Τα πράσινα φύλλα χλόμιαζαν τα μεσημέρια

Σαν ψεύτικες χρυσαφιές θολές εικόνες

Και δεν είχαν την δύναμη να τα πάρει

Ο λίβας που έρχονταν σαν κίτρινη σκόνη.

Τα κίτρινα φύλλα ως νεκρά στους κλώνους

Ικέτευαν τους περαστικούς για λίγο νερό

Και εκείνοι τους έδιναν όξινο ύδωρ

Και καυτές σταγόνες υγρού ραντίσματος.

Τα φύλλα του φθινοπώρου έπεφταν

Στα πλακόστρωτα και στα πεζοδρόμια

Σωροί καφέ σκουπιδιών απροσδιόριστων

Στο τέλος μιας πράσινης θαλερής ζωής.

Και το τοπίο των πεσμένων πια φύλλων

Ήταν πολύ ρομαντικό, μα τόσο ρομαντικό !   

https://iporta.gr/jean-luc-godard-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce…/ [Ο κινηματογράφος είναι η ομορφότερη απάτη του κόσμου-Ζαν Λυκ Γκοντάρ]

Ο Τρελός Πιερώ (Pierrot le Fou, 1965) του μεγάλου τρελού Γάλλου σκηνοθέτη για μας τους νεαρούς της δεκαετίας του 1960, που λατρεύαμε την nouvelle vague και ξημεροβραδιάζαμε στην «Αλκυονίδα» (cine Αλκυονίς), που είχαμε τάσεις σπουδών για τον κινηματογράφο στην Σχολή Σταυράκου και συχνάζαμε από το 1963 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος της οδού Κανάρη στο Κολωνάκι της Αγλαΐας Μητροπούλου, που αποτέλεσε την εξέλιξη της δραστηριότητας της Κινηματογραφικής Λέσχης Αθηνών που ιδρύθηκε το 1950 από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών, με την κάπως αποστασιοποιημένη μας ειρωνεία για τα δρώμενα έξω από μας της εποχής, με τους αγώνες του 114 και τους φτωχούς (τότε) σκηνοθέτες Θόδωρο Αγγελόπουλο, Παντελή Βούλγαρη και τον αριστερό θεωρητικό του κινηματογράφου Βασίλη Ραφαηλίδη, με όνειρα και φιλοδοξίες (δεν θα βάλω τελεία σ’ αυτό το άρθρο) με ρομαντισμό και τα κορίτσια καβάλα στις μοτοσυκλέτες με πάρτυ και βερμούτ με την αγάπη μας για πνευματικές επαναστάσεις και ατέλειωτες συζητήσεις για το σινεμά τα βιβλία την ποίηση τις πολιτικές και «Με Κομμένη την Ανάσα» να ερωτευόμαστε να σπουδάζουμε να μεθάμε στην Πλάκα να γράφουμε ποιήματα και να τα απαγγέλουμε στις μπουάτ με τον Ιατρόπουλο, τον Σπηλιάκο, τον Φλωράκη, τον Μαυρουδή, τον Κοντό, την Ολυμπία Καράγιωργα και την Σόνια Ζαχαράτου και άλλους ποιητές της Γενιάς του ‘70, που δεν θυμάμαι, τις αναμνήσεις του μέλλοντος μας και ένα «Γουίκ εντ» το 1968, με την πρόταση τηςEcole supérieure du cinéma να πάω στο Παρίσι για σκηνοθεσία κινηματογράφου αλλά εγώ ήμουν ερωτευμένος με την μετέπειτα γυναίκα μου με τον Βούλγαρη να με συμβουλεύει να μείνω στην νομική να βγάλω λεφτά για να ζήσω και τον Γκοντάρ [Jean-Luc Godard], που σπούδασε εθνολογία αλλά έμπλεξε στο Παρίσι με τους Κλωντ Σαμπρόλ, Φρανσουά Τρυφώ, Ερίκ Ρομέρ και Ζακ Ριβέτ, με τους οποίους στελεχώθηκε το κίνημα της nouvelle vague, να σκηνοθετεί τα αριστουργήματά του με την σύζυγό του ηθοποιό-μούσα του Άννα Καρίνα, να έχει βγει από τους ρόλους για να πεθάνει, όπως και ο ίδιος στις 13 Σεπτεμβρίου 2022 και έτσι να σβήσουν τα φώτα στις οθόνες του κόσμου για τον σκηνοθέτη, τον σεναριογράφο, τον κριτικό κινηματογράφου, τον πιο βαθύτατα επιδραστικό κινηματογραφικό σκηνοθέτη σε μια συνάντηση με την αιωνιότητα.

Πρόσωπα – iporta.gr

https://iporta.gr/%cf%84%ce%b7%ce%bb%ce%ad%ce%bc%ce%b1…/ [“πολιτικός ή ποιητής” – συνέντευξη στον Πάνο Καπώνη (07-09-2022)]